Vezels

Martijn waarom zijn vezels belangrijk in het voer
Ad
 

Beste ik geef u een algemeen antwoord:
1) Voedingsvezel kan worden beschreven als delen van plantaardige producten die het lichaam niet verteert.

Vezels zorgen voor structuur, textuur en ondersteuning van het voer.
Vezel is een complex koolhydraat.
Het reguleert de darmdoorgang, consistentie van de feces, darmflora en gezondheid van de darmen en tanden.
________________________________________

2) We onderscheiden twee soorten vezel: oplosbare en niet-oplosbare vezel.
Oplosbare vezel vertraagt de doorgang van voedsel door het verteringsstelsel
- Voorbeelden van oplosbare vezel zijn pectines en gomsoorten…
Onoplosbare vezel versnelt de doorgang van voedsel door het verteringsstelsel
- Voorbeelden van onoplosbare vezel zijn cellulose en tarwezemelen…

3) Beide types van vezels zijn in het voedsel in optimale verhoudingen nodig.


Concreet vezels geven vorm aan voer, vezels reinigen de darmwand als een soort bezempje, en vezels vertragen de doorgang van het voer in de darmen zodat er langere tijd is om voedingsstoffen uit het voer te halen.

Aminozuren ( bouwstenen van eiwit)

Martijn, ik hoor over essentiële en niet essentiële aminozuren wat is verschil en waarom een wel en ander niet essentieel ?
Ad


Beste ook hier geef ik een algemeen antwoord:
Een van de belangrijkste voedingsstoffen is het eiwit.
________________________________________
Eiwitten zijn lange moleculen die bestaan uit chemische eenheden, ook aminozuren genoemd.
In feite kunnen we een eiwit met een trein vergelijken: Net zoals een trein bestaat uit een ketting van verschillende stellen, zijn eiwitten opgebouwd uit een ketting van verschillende aminozuren.
Wat als aminozuren in een andere volgorde gecombineerd worden?
Verschillende combinaties van aminozuren maken verschillende eiwitten.
________________________________________
Wat meer informatie over aminozuren: De bouwstoffen van eiwitten.
________________________________________
We onderscheiden twee types aminozuren: Niet-essentiële en essentiële aminozuren
NIET-ESSENTIËLE AMINOZUREN kunnen de dieren zelf produceren, dus zijn ze niet noodzakelijk in de voeding.
ESSENTIËLE AMINOZUREN daarentegen kunnen dieren niet zelf produceren.
Daarom moeten ze in de voeding aanwezig zijn *. Het lichaam heeft essentiële aminozuren nodig om eiwitten te produceren.
Er zijn tien essentiële aminozuren: Histidine, isoleucine, leucine, lysine, methionine, fenylalanine, threonine, tryptofaan en valine zijn essentiële aminozuren voor honden.

Katten hebben ook taurine nodig, een sulfonzuur dat enkel in dierlijke ingrediënten aanwezig is.
Dit is een van de redenen waarom katten als strikte carnivoren beschouwd worden, die enkel op diervoeding van dierlijke oorsprong kunnen overleven.
________________________________________

Aangezien eiwitten in het voeder hoofdzakelijk als bron van essentiële aminozuren nodig zijn, zijn de gehaltes van essentiële aminozuren in feite belangrijker dan de eiwitgehaltes op zich.
Daarom houden voedingsdeskundigen niet enkel rekening met het eiwitgehalte, ze houden ook rekening met de kwaliteit van de eiwitten. We bespreken twee kwaliteitsparameters: Biologische waarde en verteerbaarheid
________________________________________
De biologische waarde van eiwitten wordt berekend op basis van de gehaltes van verschillende essentiële aminozuren.
Dierlijke eiwitten hebben het vaakst een hogere biologische waarde, aangezien ze grotere hoeveelheden essentiële aminozuren bevatten.
Ei-eiwit heeft de hoogste biologische waarde: Daarom is ei het referentie-eiwit. Bovendien heeft kip een zeer hoge biologische waarde.
________________________________________
Een andere belangrijke parameter voor eiwitten is de verteerbaarheid. De verteerbaarheid geeft een indicatie van het aandeel dat zal opgenomen worden via de ingewanden en het aandeel dat via de feces zal verloren gaan:
Dierlijke eiwitten worden beter verteerd, dus zal een dier meer eiwit opnemen en zal het minder verliezen via de feces.
Een verteerbaarheid van 90% voor eiwit uit kip betekent dat, als 100 gram eiwit is opgegeten, 90 gram zal opgenomen worden en 10 gram zal verloren gaan via de feces.
Een verteerbaarheid van 75% voor eiwit uit maïs betekent dat, als 100 gram eiwit is opgegeten, 75 gram zal opgenomen worden en 25 gram zal verloren gaan via de feces, zo heeft iedere grondstof zijn eigen% verteerbaar



 

vraag kan men stellen op oomentijn@hotmail.com

Oudere vragen klik hier....